Sunday, January 10, 2010

ο μικρός, δικός μας κόσμος

Το τρένο (Regional Βahn) για το αεροδρόμιο είχε καθυστέρηση και πηγαινοερχόμουν στην αποβάθρα του σταθμού (Alexander Platz), ανάμεσα στον κόσμο που περίμενε. Δεν είχα τι να κάνω, ποιόν να πάρω τηλέφωνο ή κάτι να διαβάσω, εκείνη την ώρα. Μέσα σε αυτό το «κενό δράσης» παρατήρησα τους άλλους γύρω μου και τότε έκανα τη διαπίστωση ότι μού ήταν παντελώς αδιάφοροι.

Εγώ που μιλάω για τον κόσμο και αναφέρομαι στον άνθρωπο γενικά, δεν έδινα δεκάρα για τους ανθρώπους γύρω μου. Αυτοί, αδιάφοροι επίσης για μένα, βρίσκονταν ο καθένας στον δικό του κόσμο. Φαντάζομαι ότι θα σκεφτόταν, όπως και εγώ, τα δικά τους, τους δικούς τους ανθρώπους, αυτούς που άφηναν για να ταξιδέψουν, αυτούς που πήγαιναν να συναντήσουν, τι τους είπε ο τάδε και τι θα κάνουν με τον δείνα.

Δεν ξέρω πόσους ανθρώπους μπορεί να κουβαλάει ο καθένας στις «αποσκευές» του, σαν αυτούς με τους οποίους ασχολείται προσωπικά, αλλά φαντάζομαι ότι δεν θα είναι πολλοί. Μπορεί, μάλιστα, ο εγκέφαλος μας να έχει μια συγκεκριμμένη χωρητικότητα των ατόμων με τους οποίους μπορεί να απασχολεί τη μνήμη του. Ανάλογο βαθμό κορεσμού πρέπει να έχουν και τα συναισθήματά μας, που δεν μπορούν να επενδύονται στον πάσα ένα.

Όλο αυτό μου έδωσε την εικόνα του χωριού ή της φυλής, την εικόνα ενός μικρού κόσμου που μας περιβάλλει, του δικού μας κόσμου, αυτού που κουβαλάμε μαζί μας όπου κι αν πάμε, έστω κι αν είμαστε οι πλέον ταξιδιάρηδες και κοσμοπολίτες της γης ή αν εκφωνούμε λόγο στον ΟΗΕ εν ονόματι της ανθρωπότητας.

Αυτός ο μικρός κόσμος είμαστε εμείς, είμαστε δικοί του και είναι δικός μας, σαν να είμαστε με κάποιο τρόπο ταυτισμένοι μαζί του. Μπορεί η σύνθεσή του να αλλάζει κατά καιρούς, αλλά το γεγονός της ταυτοτικής μας εξάρτησης από έναν τέτοιο κόσμο παραμένει αναλλοίωτο. Αυτό μπορεί να το καταλάβει κάποιος που έχει αλλάξει αρκετά περιβάλλοντα και έχει κάνει μερικές μεταναστεύσεις. Από ένα σημείο και μετά δεν μπορείς να αλλάζεις, αλλά έχεις ανάγκη από κάποιους δικούς σου ανθρώπους, κάποιους με τους οποίους θα ταυτιστείς στον ρου της ιστορίας, κάποιους που θα αγαπήσεις και θα μισήσεις, κάποιους που θα συνεργαστείς ή θα τσακωθείς.

(Η ταυτοτική μας εξάρτηση από τον μικρό, δικό μας κόσμο μπορεί να εξηγήσει και γιατί ένας δραπέτης δεν θα πάει πάρα πολύ μακριά, αλλά θα γυρίσει κάποια στιγμή στους δικούς του ανθρώπους, όπου συνήθως του την έχουν στημένη οι διώκτες του.)

Η διαπίστωσή μου στην αποβάθρα του σταθμού που περίμενα, δεν με έκανε να νιώσω ότι δεν μπορώ να μιλάω για τον άνθρωπο γενικά, αλλά με έκανε να δώσω βάση στον μικρό, δικό μου κόσμο, λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τον μικρό κόσμο του καθένα.

2 comments:

  1. " Ετσι περπαταμε ολοι μας ο ενας πισω απο τον αλλο,γελωντας ή κλαιγοντας, σ'ενα κοσμο μεγαλο"
    Στερεο Νοβα

    ReplyDelete
  2. Κι αυτός ο μικρός κόσμος - κάποιες φορές - είναι το σύμπαν ολόκληρο !!! Όλο το βάρος του κόσμου!Εκεί αρχίζουν και σταματάνε όλα. Μέχρι να μπεις στο αυτοκίνητο σου και να σαστίσεις βλέποντας τον κόσμο να κινείται! Και ίσως στις πιο τραγικές στιγμές που γκρεμίζεται το σύμπαν σου, όταν δεν μπορείς να χωρέσεις όλο αυτό το σύμπαν, εκεί που ο χώρος διαστέλλεται και ο χρόνος σταματάει, αυτή η ανελέητη η καθημερινότητα να 'ναι το μόνο από το οποίο μπορείς να κρατηθείς...

    ReplyDelete