Sunday, January 31, 2010

ανάλυση & σύνθεση στο δράμα

Έβλεπα μια ιρανική ταινία («About Elly») που έδειχνε μια παρέα τριών οικογενειών να πηγαίνει εκδρομή και μετά από ένα τραγικό γεγονός, (την εξαφάνιση της Έλλης), να γίνονται μαλλιά κουβάρια κατηγορώντας ο ένας τον άλλον για κρυμμένα «μυστικά και ψέματα» (άλλη ταινία κι αυτή). Τότε, ήταν η πρώτη φορά που είδα με σαφήνεια τη διαφορά ανάλυσης και σύνθεσης, και τι εισάγει η κάθε μια στη δραματουργία, (και στη ζωή).

Στη συγκεκριμένη ταινία η διαφορά των δύο καταστάσεων, της σύνθεσης και της ανάλυσης, ήταν πολύ εμφανής, με τη συνθετική κατάσταση να παρουσιάζεται εντελώς σχηματικά. Η ταινία ήταν χωρισμένη σε δύο μέρη. Στο πρώτο, η παρέα είναι μια χαρά και οδηγείται στη «σύνθεση» της εκδρομής της σαχλαμαρίζοντας. Στο δεύτερο, η παρέα αποδομείται αναγκασμένη να περάσει στην ανάλυση, λόγω της εξαφάνισης της καλεσμένης στην παρέα Έλλης, που τους κάνει να «ψάχνονται».

Η αναλυτική φάση παρουσιαζόταν με ιδιαίτερη εμβρίθεια και με όλη τη σοβαρότητα της αποκάλυψης της αλήθειας, ενώ η συνθετική είχε το σχήμα της επιφανειακότητας, λες και το μόνο έχει βάθος στη ζωή (και στο δράμα) είναι να ξεκοιλιαζόμαστε για να βγάλουμε τα άπλυτά μας στη φόρα. Έκτοτε, παρατήρησα το ίδιο μοτίβο να επαναλαμβάνεται σε πολλά έργα, (με πρόσφατο το θεατρικό «Πάκμαν» που είδα χθες - κατά τα άλλα εξαιρετικό), τα οποία φέρουν τη σφραγίδα του ποιοτικού, και ενίοτε του σοβαρού.

Το μοτίβο είναι να παρουσιάζεται μια κατάσταση όπως είναι συντεθειμένη στην καθημερινότητα και μετά να γίνεται κουρέλια, για να βγει στη φόρα η κρυμμένη της αλήθεια. Εκεί το έργο σταματάει, πέφτει η αυλαία και το ακροατήριο χειροκροτεί.

Πρόκειται προφανώς για μια πρώτη ανάγνωση της αλήθειας, γιατί αν μείνουμε σε αυτήν, τότε δεν μας σώζει τίποτε. Η ζωή σώζεται από συνθέσεις που ξεπερνούν κάθε ανάλυση, από δημιουργίες που αγνοούν κάθε κριτική, και από έρωτες που παραβλέπουν ατέλειες.

No comments:

Post a Comment