Tuesday, April 5, 2011

Έχετε γεια βρυσούλες ή αποχαιρετισμός στην Ελλάδα



Αφού βγήκαν διάφοροι και είπαν τα δικά τους για την «κρίση» στην Ελλάδα, ήρθε η ώρα να πω κι εγώ τη δική μου εξυπνάδα, για να μην πάει η άμοιρη μητέρα-πατρίδα αδιάβαστη από ένα ακόμη ένδοξο τέκνο της, αφού όλα δείχνουν ότι αυτό ήταν, τα κακάρωσε.

Θα ξεκινήσω το αποχαιρετιστήριο μου σταχυολογώντας κάποιες αναμνήσεις από την εκλιπούσα.

Θυμάμαι, λοιπόν, που, πριν ξενιτευτώ στα Βερολίνα (το 2004), τριγυρνούσα κάποια βράδια στας Αθήνας και έβλεπα όλον αυτόν τον κόσμο να βγαίνει στα «μαγαζά» και να σκάει το 50ευρω για πλάκα (για 3 ποτά και ένα ξηροκάρπι) κι έλεγα μα πού τα βρίσκουν οι κουφάλες;! Δεν ήταν ένα και δύο άτομα – μιλάμε ήταν κόσμος. Εξ ου και η απορία μου. Η φτωχή μου γνώση των οικονομικών που σπούδασα και η πλούσια εμπειρία μου από την πραγματικότητα που ζούσα, δεν μπορούσε να δικαιολογήσει αυτό το κιμπαριλίκι.

Όταν βασίλευε το ΠΑΣΟΚ, με τον αείμνηστο βασιλιά Ανδρέα, μεσουρανούσε ταυτόχρονα και ένα περιοδικό που έλεγε στον κόσμο τι πρέπει να κάνει για να είναι ιν, και το λέγανε ΚΛΙΚ. Αυτό, λοιπόν, μεταφράζοντας την πολιτική ανηθικότητα του λαϊκίστικου υποβασιλείου, (που υποκρινόταν το σοσιαλιστικό), σε πολιτισμική ανηθικότητα, εισηγήθηκε στα πλήθη την απόλυτη εξαχρείωση σαν στοιχείο μαγκιάς (ή ιν-ιάς) και έγινε μαστ. Περιττό να πω ότι ήταν το πρώτο σε κυκλοφορία, ενώ δεν υπήρχε (και δεν υπάρχει) στην Ελλάδα κανένα σοβαρό περιοδικό ποικίλης ύλης (όπως π.χ. το Σπήγκελ - τι λέμε τώρα) για να ισορροπήσει τα πράγματα.

Όταν πήγαινα στη Βέροια να δω τη μάνα μου, τα καλοκαίρια, βρωμούσε ο τόπος από τις χωματερές που είχαν ανοίξει οι αγρότες για να θάψουν τα ροδάκινά τους και να εισπράξουν επιδοτήσεις της ΕΟΚ. Οι «μαλάκες» της ΕΟΚ δίνανε τα λεφτά σαν αποζημίωση για την αλλαγή της μονοκαλιέργειας του κάμπου, ώστε να μη παράγει μόνο ροδάκινα (που βρωμούσε ο τόπος). Περιττό να πω ότι ακόμη ροδάκινα παράγει, αλλά επιδοτήσεις τέλος – διότι και η μαλακία έχει τα όριά της.

Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα, νομίζω ότι καταλάβατε πού το πάω. Για όσους δεν το κατάλαβαν, ή δεν θέλουν να το καταλάβουν, θα το πω μπακαλίστικα.

Έχουμε, λοιπόν, ένα μπακάλικο και δανειζόμαστε για να το κάνουμε σούπερ μάρκετ (αφού ο διεθνής ανταγωνισμός δεν σηκώνει μπακάλικα) αλλά, εμείς, αντί να επενδύσουμε τα λεφτά στην από-μπακαλοποίηση, κάνουμε εκεί μια βιτρίνα για να ξεγελάσουμε τα κορόιδα (τους δανειστές) και τα υπόλοιπα τα τρώμε. Πολύ ωραία, μαγκιά μας. Έλα, όμως, που κάποια στιγμή δεν μπορείς να κρυφτείς, η βιτρίνα πέφτει κι έρχεται η ώρα να πληρώσεις. Τι γίνεται τότε;

Εδώ αρχίζουν οι αντίλογοι. Θα αναφερθώ σε μερικούς για να καταλάβετε το πνεύμα της κριτικής των πραγμάτων στην Ελλάδα. (Για αυτοκριτική δεν το συζητάμε.)

Ο ένας λέει, μα δεν τα φάγαμε όλοι. Ωραία παιδιά, δεν τα φάγαμε όλοι, και εγώ με τη κοιλιά να βαράει λόρδα έφυγα από την Ελλάδα, ενώ αυτή τραπέζωνε την Ολυμπιάδα. Πόσοι όμως τα φάγαμε, για να καταλάβω. Οι λίγες χιλιάδες της πλουτοκρατίας και της κομματοκρατίας ή οι δεκάδες χιλιάδες ψηφοφόρων της κομματοκρατίας, οι διορισμένοι από το παράθυρο, οι επιδοτούμενοι καλλιεργητές της καφετέριας, οι πολιτιστικοί σύλλογοι των μπουζουξίδικων, και ένα σωρό άλλα υβρίδια της μεταπολίτευσης, ων ουκ έστιν αριθμός;!

Εντάξει, υπήρχαν και τα κορόιδα που έμειναν στην απέξω και ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ γιατί πίστευαν στον σοσιαλισμό. Αυτό πόσο τους απαλλάσσει, δηλαδή; Απαλλαγή χρέους λόγω βλακείας, δεν γίνεται.

Θα μου πεις, υπάρχει και το τρελόχαρτο. Όταν βγαίνεις και βρίζεις τους πολιτικούς που εσύ ψηφίζεις για κυβέρνηση, μπορείς να το πάρεις άνετα. Σίγουρα αυτό σε απαλλάσσει από ένα μέρος του χρέους, αλλά σε κλείνει και στο τρελάδικο.

Εδώ θα διαμαρτυρηθούν οι ψηφοφόροι των μικρών κομμάτων και θα πουν, μα, εμείς δεν ψηφίζαμε τα κόμματα που κυβερνούσαν, γιατί να μην πάρουμε εξαίρεση; Σωστά. Ψηφίζατε το ΚΚΕ για γίνει η Ελλάδα Ρωσία (ενώ, από τη Ρωσία ‘κάναν ουρές για να έρθουν στην Ελλάδα), ψηφίζατε το ΛΑΟΣ για να γίνει η Ελλάδα Ελλήνων Χριστιανών (το οποίο ούτε ο Θεός θα ήθελε - δεν είναι τόσο χαιρέκακος) και ψηφίζατε το ΣΥΡΙΖΑ γιατί η ελπίδα για μια «άλλη αριστερά» πεθαίνει τελευταία, (αλλά, πεθαίνει, όταν η αριστερά παραμένει η γνωστή αριστερά). Οπότε, εξαιρείστε αυτοδικαίως από την πολιτική ευθύνη (λόγω πολιτικής ανευθυνότητας) και σας μένει σκέτο το χρέος, που φόρτωσε ο δικομματισμός στη χώρα, ήτοι το 80% του ελληνικού λαού, που ψήφιζε κατά συρροή τα δύο κυβερνητικά κόμματα όλα αυτά τα χρόνια.

Το περίεργο είναι ότι ενώ οι μικροψηφοφόροι θα έπρεπε να νίψουν τας χείρας τους και να πουν στους άλλους, της κυβερνητικής πλειοψηφίας, δεν γαμιέστε, βγάλτε εσείς το φίδι από την τρύπα… του χρέους, σκίζονται περισσότερο από αυτούς για τα τοκοχρεολύσια και για να μην πληρώσει ο ελληνικός λαός τα σπασμένα, ενώ κανονικά αυτοί δεν τα έσπασαν, αλλά όλοι οι άλλοι, (εκτός, αν τα έσπαγαν κι αυτοί, στα κρυφά).

Το ακόμη πιο περίεργο είναι ότι για τις περικοπές των δημοσίων υπαλλήλων τον Μάιο του 2010 κατέβηκαν στους δρόμους και έκαναν φασαρίες οι άκρο-αριστεροί και οι ακρο-αναρχικοί, (μέχρι που έκαψαν και ανθρώπους στη Μαρφίν) λες και ήταν αυτοί που θα έχαναν το 14. μισθό.

Εδώ η παράνοια στήνει χορό, πιασμένη χέρι – χέρι με την υπεκφυγή, σε ένα γαϊτανάκι μετάθεσης, όπου, εγώ τα σπάω για λογαριασμό σου, εσύ κάνεις το κορόιδο, και για όλα φταίνε οι άλλοι, πάντως όχι εμείς που τα φάγαμε, που ναι μεν δεν είμαστε εμείς, της μειοψηφίας, αφού τα φάγατε εσείς, της πλειοψηφίας, αλλά εμείς διαμαρτυρόμαστε για πάρτι σας, αφού αν δεν ανήκεις στην πλουτοκρατία και είσαι απλά ένας διορισμένος από το παράθυρο εκατοστός πέμπτος υπάλληλος στην καφετέρια του μουσείου της ακρόπολης (ναι, τόσοι «δούλευαν» εκεί) είσαι δικός μας, ανήκεις στην αδικημένη τάξη των μη προνομιούχων, γιατί πολύ απλά είσαι Έλληνας, άρα εκ προοιμίου αδικημένος και μη προνομιούχος.

Έρχεται τώρα ο δεύτερος αντίλογος: Για την κρίση χρέους δεν φταίμε εμείς που τα φάγαμε (όσοι τα φάγαμε) αλλά αυτοί οι αχρείοι οι κερδοσκόποι, που έπαιξαν με το χρέος μας και μας την έπαιξαν άσχημα. Δείτε τι γίνεται και σε άλλες χώρες που κινδυνεύουν, για να καταλάβετε ότι δεν φταίμε εμείς, αλλά αυτοί, φως φανάρι.

Έλληνα, μεταθέτη. Μπορεί ο κόσμος να είναι ένα απέραντο κωλοχανείο, αλλά αυτό δεν σε απαλλάσσει από τις ευθύνες σου. Ίσα ίσα σε καθιστά πιο υπεύθυνο. Διότι αν ξέρεις ότι τα «καυλιά» πέφτουν σύννεφο, προστατεύεις τον κώλο σου. Όταν το έχεις κάνεις μπουρδέλο το μαγαζί, μην απορείς μετά γιατί έρχονται κάποιοι να σε πηδήξουν. Ειδικά, αν είναι αυτοί που σε δάνεισαν για να το κάνεις σούπερ μάρκετ, έστω για να πουλάς τα προϊόντα τους, πάντως όχι για να τα φας στα μπουζούκια. Στο χέρι σου ήταν να τα αξιοποιήσεις έξυπνα και να βάλεις τα δικά σου πράγματα στο ράφι του παγκόσμιου ανταγωνισμού. Με το Λευτέρη Πανταζή για trade mark τι εξαγωγές να κάνεις;

Και τώρα έρχεται το πιο ωραίο, ως τρίτος αντίλογος: Το μπακάλικο είναι δικό μας και δεν δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν. Ουστ από εδώ τρόικες και μνημόνια, δεν σας έχουμε ανάγκη, δεν δεχόμαστε τους όρους σας, σηκώνουμε μπαϊράκι και το κάνουμε σουλιώτικο.
Σε αυτό το σημείο, το γαϊτανάκι της μετάθεσης κάνει μια ωραία στροφή και το γυρνάει σε χορό του Ζαλόγγου, όπου με ένα ηρωικό «δεν γαμιέστε», το έθνος ρίχνει ένα λεβέντικο πήδο στο γκρεμό.

Λεβέντες και λεβέντισσες, θα ήθελα να σας πληροφορήσω ότι το Σούλι έπεσε, ο Αλή Πασάς πέθανε, οι μεταφορές δεν γίνονται πια με τα μουλάρια και η γη είναι στρογγυλή. Μπορεί να μη σας αρέσει, αλλά έτσι είναι.

Σε αυτήν τη – στρογγυλή, επαναλαμβάνω – γη όλα είναι αλληλένδετα και λειτουργούν μέσα από παγκόσμιες ανταλλαγές. Αυτός είναι ο κόσμος σήμερα, με τα δικά του προβλήματα και τις δικές του ανισορροπίες. Take it or leave it. Πάρτε απόφαση αν θέλετε να ζείτε σε αυτόν ή στην εποχή του Τζαβέλα. Πάντως, και στους δυο μαζί δεν γίνεται. Δεν γίνεται να δανείζεσαι από αυτόν τον κόσμο, για να ζεις σαν αυτόν και ακόμη καλύτερα, και όταν έρχεται η ώρα για το λογαριασμό, να πηδάς στο 1821 και να το γυρνάς στο τσάμικο, πώς να το κάνουμε.

Είναι και κάποιοι Έλληνες ξερόλες, εντωμεταξύ, που με αφορμή τη δική μας κρίση κατεβάζουν ολόκληρες θεωρίες για την παγκόσμια οικονομία και άλλα τέτοια μεγαλόστομα, λες και η παγκόσμια οικονομία περίμενε αυτούς για να της ανοίξουν τα μάτια. Παιδιά, υπάρχουν άτομα για αυτή τη δουλειά και αν χρειαστεί θα σας φωνάξουν. Τώρα, τι θα γίνει με το πάπλωμα;
Για το πάπλωμα, όμως, ουδείς λόγος. Μόνο αντίλογος.

Η αντιλογία είναι το κυρίαρχο αυτή τη στιγμή στις συζητήσεις των Ελλήνων για την κρίση, όπου τα πάντα κουβεντιάζονται – μέσα από το πνεύμα της αντιλογίας, πάντα – εκτός από το δια ταύτα. Τι θα γίνει με το μπουρδέλο, παιδιά; Τσιμουδιά κι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.

Αγαπητοί μου τεθνεώτες συγγενείς, δεν πρόκειται να ακολουθήσω το σκεπτικό των περισσότερων από εσάς, ούτε να σύρω το γαϊτανάκι της μετάθεσης των ευθυνών, που σας αρέσει να χορεύετε. Αν το πάτε πολύ μακριά, μπορεί να φτάσετε και στο προπατορικό αμάρτημα, αλλά η πουτάνα η Εύα δεν είναι εδώ για πληρώσει τον λογαριασμό των άσωτων υιών της.

Για μένα, οποιαδήποτε συζήτηση πρέπει να ξεκινάει από τη δική μας ευθύνη και τι θα κάνουμε εμείς οι ίδιοι πρώτα για να συμμαζέψουμε τα του οίκου μας. Μετά, ας τα βάλουμε με τους διεθνείς νταβατζήδες.

Όχι ότι δεν ισχύουν όλα αυτά, για τους σπεκουλαδόρους των funds, για τις νεοφιλελεύθερες συνταγές του αδιεξόδου, για τις αντιπαραγωγικές ρήτρες του μνημονίου, για τους μιζομένους δοσίλογους του πολιτικο-οικονομικού κατεστημένου, ναι, όλα αυτά ισχύουν και δεν λέω να τα αφήσουμε από έξω.
Λέω από που πρέπει να ξεκινήσουμε, γιατί έχει τεράστια σημασία από που ξεκινάς. Αυτό δείχνει ότι ως λαός έχεις πάρει χαμπάρι την ευθύνη σου για το κωλοχανείο και πρώτος από όλους εσύ ανασκουμπώνεις τα μανίκια και αρχίζεις το νοικοκύρεμα, χωρίς να σε αναγκάζουν οι άλλοι. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι θα έπρεπε να τους ξεπερνάς σε πρωτοβουλίες ριζικής μεταρρύθμισης, αντί να τρέχεις πίσω από τις οδηγίες τους.

Ναι, δεν είναι εύκολο να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου και να αντιμετωπίζεις κατάματα το πρόβλημά σου, ειδικά αν είναι τόσο σοβαρό που να έχει υποθηκεύσει τη χώρα για τα επόμενα δεν ξέρω πόσα χρόνια. Όμως, δεν είναι λύση να το αγνοείς, να κάνεις πως δεν το βλέπεις και να κρύβεις το κεφάλι σου στην άμμο. Αυτό το κάνει η στρουθοκάμηλος, γιατί έτσι μοιάζει σαν θάμνος και ξεγελάει τους διώκτες της. Όταν το κάνεις όμως εσύ, απλά τουρλώνεις τον κώλο σου και τότε ξέρεις τι σε περιμένει.

Θα μου πεις, φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Η φωνή όσων μιλάνε για ευθύνη, δεν ακούγεται. Ακούγεται αυτών που χαϊδεύουν τα αυτιά του κοσμάκη.

Δεν είναι κάτι καινούργιο. Ο άνθρωπος κάνει τα πάντα για να μην αλλάξει, μέχρι να αλλάξει με το ζόρι, όταν πια δεν μπορεί να τη γλυτώσει. Τότε, όμως, είναι αργά.

Αυτό βλέπω να συμβαίνει και τώρα. Οι υπεύθυνες φωνές χάνουν το παιχνίδι και το κερδίζουν οι σειρήνες του λαϊκισμού, που σέρνουν ταρατατζούμ το έθνος στο χορό του Ζαλόγγου.

Έχετε γεια βρυσούλες.

Εγώ αυτό που είχα να πω το είπα και αμαρτίαν (ουκ) έχω.

8 comments:

  1. Το πρόβλημά μας συνοψίζεται σε αυτό που είχε γράψει παλιά ο Ν.Δήμου:
    " Έλληνας, όταν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέπτη, αντικρίζει είτε τον Μεγαλέξανδρο είτε τον Κολοκοτρώνη, είτε τουλάχιστον τον Ωνάση. Ποτέ τον Καραγκιόζη. Κι όμως στην πραγματικότητα είναι ο Καραγκιόζης, που ονειρεύεται τον εαυτό του σαν Μεγαλέξανδρο. Ο Καραγκιόζης με τα πολλά επαγγέλματα, τα πολλά πρόσωπα, την μόνιμη πείνα και την μία τέχνη: της ηθοποιίας."

    Δυστυχώς μας φταίνει πάντα οι άλλοι, Αμερικάνοι, Ρώσοι, Γερμανοί, Κινέζοι κλπ και ποτέ εμείς - Όχι ότι οι άλλοι είναι άγιοι - κάθε άλλο - Αλλά όπως έγραψες και εσύ επειδή ακριβώς δεν είναι άγιοι θα πρέπει να "φυλάμε το κόλο μας"

    ReplyDelete
  2. Ριξτε καλύτερα μία ματιά
    Χρεοκρατία
    http://vimeo.com/22036773

    ReplyDelete
  3. Αγαπητέ ανώνυμε
    Μάλλον δεν κατάλαβες το πνεύμα του συγκεκριμένου post -
    Και το συγκεκριμένο post και το debtocracy είναι συμπληρωματικά χωρίς να αναιρεί το ένα το άλλο.
    Η Κεντρική Ιδέα του συγκεκριμένου post - τουλάχιστον όπως την καταλαβαίνω εγώ βρίσκεται στο εξής:

    "Για μένα, οποιαδήποτε συζήτηση πρέπει να ξεκινάει από τη δική μας ευθύνη και τι θα κάνουμε εμείς οι ίδιοι πρώτα για να συμμαζέψουμε τα του οίκου μας. Μετά, ας τα βάλουμε με τους διεθνείς νταβατζήδες.

    Όχι ότι δεν ισχύουν όλα αυτά, για τους σπεκουλαδόρους των funds, για τις νεοφιλελεύθερες συνταγές του αδιεξόδου, για τις αντιπαραγωγικές ρήτρες του μνημονίου, για τους μιζομένους δοσίλογους του πολιτικο-οικονομικού κατεστημένου, ναι, όλα αυτά ισχύουν και δεν λέω να τα αφήσουμε από έξω.

    Λέω από που πρέπει να ξεκινήσουμε, γιατί έχει τεράστια σημασία από που ξεκινάς. Αυτό δείχνει ότι ως λαός έχεις πάρει χαμπάρι την ευθύνη σου για το κωλοχανείο και πρώτος από όλους εσύ ανασκουμπώνεις τα μανίκια και αρχίζεις το νοικοκύρεμα, χωρίς να σε αναγκάζουν οι άλλοι. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι θα έπρεπε να τους ξεπερνάς σε πρωτοβουλίες εξυγίανσης, αντί να τρέχεις πίσω από τις οδηγίες τους"

    Το κακό σε πολύ αξιόλογες προσεγγίσεις όπως το debtocracy είναι ότι μας προσφέρουν πολύ καλά άλλοθι - το να βρίσκεις άλλοθι είναι η εύκολη λύση στη ζωή - το να επικεντρώνεσαι πρώτα στις δικές σου ευθύνες και μετά να κοιτάζεις να αντιμετωπίζεις τα εμπόδια γύρω σου είναι ο δύσκολος!!

    ReplyDelete
  4. Mut, ευχαριστώ. Με έβγαλες από τον κόπο της απάντησης.

    ReplyDelete
  5. This comment has been removed by a blog administrator.

    ReplyDelete
  6. Τα ανώνυμα σχόλια υβριστικού χαρακτήρα, προσβλητικού ύφους και προσωπικών επιθέσεων, διαγράφονται αυτομάτως.

    ReplyDelete
  7. Χρήστος ΗγουμενίτσαJune 21, 2011 at 2:31 PM

    Εξαιρετικό άρθρο φίλε.
    Μόνο μία παρατήρηση.
    Δεν συμμερίζομαι την απαισιοδοξία σου. Μετά το πρώτο σοκ και την ένταση του λαϊκισμού (δες πλατείες και ΜΜΕ) οι υπεύθυνες και σοβαρές φωνές σαν τη δική σου πολλαπλασιάζονται. Έχουμε δρόμο ακόμα το ξέρω...

    ReplyDelete