Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη βασική αρχή στη ζωή από το να νιώθει κάποιος καλά. Μου είναι αδύνατο να διανοηθώ κάτι πιο σημαντικό από αυτό, αφού ό,τι κι αν κάνω δεν αποσκοπεί παρά στο να με κάνει να νιώσω καλά. Ακόμη κι αν πρόκειται για κάτι που μου κοστίζει, το κάνω γιατί προσδοκώ με αυτό να αισθανθώ καλύτερα. Υπάρχουν περιπτώσεις που αυτό που κάνω μπορεί να μου κοστίσει και την ίδια μου τη ζωή, αλλά θα το κάνω προκειμένου να νιώσω καλά, εφόσον αν δεν το έκανα θα ένιωθα χάλια.
Η αρχή του να νιώθεις καλά ή the feel-good principle - όπως τη λέω στα αγγλικά, διεθνοποιώντας την – είναι απλή, αλλά την ίδια στιγμή σύνθετη. Η «συνθετότητά» της οφείλεται πρωταρχικά στο ότι για να νιώσεις καλά απαιτείται η σύνθεση του εγώ σου με ένα άλλο εγώ ή με κάτι άλλο, με το οποίο συν-τιθέμενος εισπράττεις την ευφορία της ενότητας.
Εμείς από μόνοι μας και ξεκομμένοι, δεν μπορούμε να εισπράξουμε αυτό το αίσθημα. Ακόμη και στην περίπτωση των ναρκωτικών, μεσολαβεί η ένωση του χρήστη με κάτι άλλο, με τη ναρκωτική ουσία, για να νιώσει καλά. Δεν νιώθει καλά από μόνος του. Μάλλον, νιώθει χάλια.
Από μόνοι μας, βέβαια, μπορούμε να υποπτευθούμε το αίσθημα της ευφορίας προεισπράττοντάς το με τη φαντασία μας, που θα μας κινητοποιήσει προς τα εκεί που φανταζόμαστε ότι θα νιώσουμε καλά.
Το σώμα μας έχει την ευφορική προδιάθεση μέσα του και διαθέτει ουσίες «μεθυστικές» που το ωθούν στη μέθεξή του με ό,τι θα του δώσει το αίσθημα της ευφορίας. Αν η μέθεξή μας, μάλιστα, παράγει και κάτι, όπως κάποιο παιδί ή κάποιο έργο ή κάτι τι άλλο που μορφοποιεί το προϊόν της ένωσής μας, τότε η σύνδεση το εγώ μας αποκτάει διάρκεια.
Στην περίπτωση των παιδιών, το γονεϊκό εγώ μπορεί να φτάσει και στην αυταπάρνηση, θέτοντας το καλό των παιδιών πάνω από το δικό του. Ανάλογες περιπτώσεις πρόκρισης του καλού κάποιου άλλου ή του γενικού καλού έναντι του δικού μας δείχνουν τη στενή εξάρτηση της δικής μας ευτυχίας με την ευτυχία πέρα από εμάς.
Γι’ αυτό, την ίδια στιγμή που μπορεί να ακούγεται εγωιστικό να λες ότι αυτό που θέλεις είναι να νιώθεις καλά, δεν είναι καθόλου.
Η αρχή του να νιώθεις καλά ή the feel-good principle - όπως τη λέω στα αγγλικά, διεθνοποιώντας την – είναι απλή, αλλά την ίδια στιγμή σύνθετη. Η «συνθετότητά» της οφείλεται πρωταρχικά στο ότι για να νιώσεις καλά απαιτείται η σύνθεση του εγώ σου με ένα άλλο εγώ ή με κάτι άλλο, με το οποίο συν-τιθέμενος εισπράττεις την ευφορία της ενότητας.
Εμείς από μόνοι μας και ξεκομμένοι, δεν μπορούμε να εισπράξουμε αυτό το αίσθημα. Ακόμη και στην περίπτωση των ναρκωτικών, μεσολαβεί η ένωση του χρήστη με κάτι άλλο, με τη ναρκωτική ουσία, για να νιώσει καλά. Δεν νιώθει καλά από μόνος του. Μάλλον, νιώθει χάλια.
Από μόνοι μας, βέβαια, μπορούμε να υποπτευθούμε το αίσθημα της ευφορίας προεισπράττοντάς το με τη φαντασία μας, που θα μας κινητοποιήσει προς τα εκεί που φανταζόμαστε ότι θα νιώσουμε καλά.
Το σώμα μας έχει την ευφορική προδιάθεση μέσα του και διαθέτει ουσίες «μεθυστικές» που το ωθούν στη μέθεξή του με ό,τι θα του δώσει το αίσθημα της ευφορίας. Αν η μέθεξή μας, μάλιστα, παράγει και κάτι, όπως κάποιο παιδί ή κάποιο έργο ή κάτι τι άλλο που μορφοποιεί το προϊόν της ένωσής μας, τότε η σύνδεση το εγώ μας αποκτάει διάρκεια.
Στην περίπτωση των παιδιών, το γονεϊκό εγώ μπορεί να φτάσει και στην αυταπάρνηση, θέτοντας το καλό των παιδιών πάνω από το δικό του. Ανάλογες περιπτώσεις πρόκρισης του καλού κάποιου άλλου ή του γενικού καλού έναντι του δικού μας δείχνουν τη στενή εξάρτηση της δικής μας ευτυχίας με την ευτυχία πέρα από εμάς.
Γι’ αυτό, την ίδια στιγμή που μπορεί να ακούγεται εγωιστικό να λες ότι αυτό που θέλεις είναι να νιώθεις καλά, δεν είναι καθόλου.
Σε βρίσκω βαθιά πλατωνιστή, άκρως οικολόγο και σημαντικά ανθρωπιστή. Α ναι! Και πολύ καλό μπαμπά!
ReplyDeleteΕυτυχώς, καθόλου ηθικολόγο...
Nina, κι εγώ σε βρίσκω ιδιαίτερα οξυδερκή, πολύ ευαίσθητη και περισσότερο διαβασμένη από εμένα, όπως δείχνουν τα σχόλια σου. Φαντάζομαι θα είσαι και καλή ιππεύτρια, αν κρίνω απο τη φωτογραφία. Παρεπιπτόντως, όταν είναι καλός ο καιρός πάω τη μικρή στα άλογα, σε κάποια αγροκτήματα για παιδιά που υπάρχουν στο Βερολίνο, και μάλιστα μέσα στην πόλη(!)
ReplyDeleteΠερισσότερο διαβασμένη από σένα...ίσως, αλλά μόνο απ'τον παπά! Κι αυτό πολύ παλιά!
ReplyDeleteΈφιππη τοξοβολία λέγεται το άθλημα που κάνω στη φωτο και προϋποθέτει αρκετά καλό αναβάτη, ολίγον τι Ινδιάνο. Τα παιδάκια, όμως, με τη φυσική τους χαλαρότητα, τα καταφέρνουν πάντα καλύτερα στη συνεννόηση με τους Πήγασους. Και γι'αυτό και τ'αλογάκια τα λατρεύουν.
Τυχερή η πριγκίπισσά σου με τέτοιο μπαμπά!